Jaskinia Kalacka

Jaskinia Kalacka, dawniej zwana także Wyżnią Kalacką Jaskinią – jaskinia położona w Tatrach Zachodnich w Dolinie Bystrej. Razem z Jaskinią Bystrej i Dudnicą stanowi część systemu odwadniającego masyw Giewontu.

Jaskinia Kalacka, dawniej zwana także Wyżnią Kalacką Jaskinią – jaskinia położona w Tatrach Zachodnich w Dolinie Bystrej. Razem z Jaskinią Bystrej i Dudnicą stanowi część systemu odwadniającego masyw Giewontu.

Historia

Otwór wejściowy oraz znajdująca się za nim Komora Wstępna znane były od dawna i dawniej zwiedzane były przez turystów. Informację o tej jaskini podaje już Jan Gwalbert Pawlikowski w 1887 r. W 1911 w jaskini prowadził badania Eugeniusz Kiernik i znalazł w niej dobrze zachowane kości zwierząt, a w 1937 Stefan Zwoliński na stropie jaskini podpisy z datą 1822 r. Tenże S. Zwoliński przypuszczał, że przez Jaskinię Kalacką uda mu się dotrzeć do Jaskini Bystrej. W 1935 wraz z W. Goryckim i J. Dobieckim rozpoczął usuwanie osadów zawalających jej korytarz. W 1937 Zwoliński wynajął dwóch robotników, którzy odgruzowywali jaskinię, jak się jednak okazało był to tylko jej boczny, ślepy korytarz. Kontynuował prace przy pomocy E. Winiarskiego i 4-5 wynajętych robotników, prace przerwała jednak powódź i wody zalewające jaskinię. W 1943 od Jaskini Bystrej dzieliła Zwolińskiego odległość już tylko 20 m. W 1948 prowadził przy pomocy robotników odgruzowywanie na większą skalę jaskini, udostępniając dalszy jej korytarz o długości 300 m. Nie udało mu się jednak znaleźć połączenia między Jaskinią Kalacką i Jaskinią Bystrej. Później Jaskinia Kalacka często wykorzystywana była jako miejsce treningowe do szkolenia początkujących grotołazów. Wylot jaskini zamknięty jest kratą.

Opis jaskini

Otwór wejściowy jaskini znajduje się na wysokości 1230 m w północno-wschodnich, opadających na polanę Kalatówki zboczach Kalackiej Turni, nieco powyżej znakowanego szlaku turystycznego do Doliny Kondratowej. Za Komorą Wstępną jest poziomy korytarz zakończony pionową studnią z syfonem. Ponad syfonem od studni odchodzi krótki boczny korytarz, niegdyś przekopywany przez robotników Zwolińskiego. Od górnej części studni znów ciągnie się długi korytarz, na początku którego znajduje się Sala Rozsunięta, a za nią ciasny korytarz z dwoma syfonami. Korytarz ten został oczyszczony z gruzu przez robotników Zwolińskiego. Na jego końcu jest Sala za Przekopem, z której opada stromo w dół ślepo zakończony korytarzyk.