Walentkowy Wierch

Walentkowy Wierch, Walentkowa (słow. Valentkova, niem. i węg. Walentkowa) – szczyt w głównej grani Tatr o wysokości 2156 m n.p.m. Położony jest na południe od Świnicy (rozdziela je Walentkowa Przełęcz) i na północny zachód od Gładkiego Wierchu (rozdziela je Gładka Przełęcz). Szczyt łączy ze Świnicą urozmaicona, wąska Walentkowa Grań, oddzielająca od siebie Dolinę Walentkową i Dolinkę pod Kołem.

Walentkowy Wierch, Walentkowa (słow. Valentkova, niem. i węg. Walentkowa) – szczyt w głównej grani Tatr o wysokości 2156 m n.p.m. Położony jest na południe od Świnicy (rozdziela je Walentkowa Przełęcz) i na północny zachód od Gładkiego Wierchu (rozdziela je Gładka Przełęcz). Szczyt łączy ze Świnicą urozmaicona, wąska Walentkowa Grań, oddzielająca od siebie Dolinę Walentkową i Dolinkę pod Kołem.

Topografia

W Walentkowej Grani znajdują się w niej liczne przełęcze i kulminacje, od szczytu w kierunku Świnicy są to:

• Wyżnia Walentkowa Szczerbina,
• Niżnia Walentkowa Baszta,
• Wielka Walentkowa Czuba,
• Wyżnie Walentkowe Wrótka,
• Pośrednia Walentkowa Czuba,
• Niżnie Walentkowe Wrótka,
• Walentkowa Czuba,
• Walentkowa Przełęcz.

Od Walentkowego Wierchu w kierunku zachodnim odchodzi długa, boczna grań, oddzielająca od Doliny Wierchcichej należącą do niej Dolinę Walentkową. Wyraźną kulminacją w tej grani jest Walentkowa Kopa (1875 m n.p.m.).

Poniżej szczytu, po stronie wschodniej położony jest Zadni Staw Polski, do którego spod wierzchołka opada Zadni Piarg.

Historia

W XIX wieku szczyt był ważnym punktem pomiarowym. Po 1950 r. zaczęto używać nazwy Walentkowy Wierch. Nazwa ta ma pochodzić od imienia pasterza (Walek), który pasał woły na zboczach góry.

Południowe zbocza szczytu stanowiły teren pasterski. Sam szczyt najprawdopodobniej był wielokrotnie odwiedzany przez pasterzy. Pierwsze informacje o wejściach turystycznych pochodzą z okresu późniejszego. Pierwsze odnotowane wejście turystyczne:

• latem – Teodor Eichenwald, Ferdynand Rabowski, Jan Bachleda Tajber, Wojciech Tylka Suleja, 5 sierpnia 1902 r.
• zimą – S. Bujwid, Kazimierz Piotrowski, H. Trzebnicki, 1 stycznia 1914 r.

Widok z Walentkowego Wierchu jest rozleglejszy niż z pobliskiego Gładkiego Wierchu.