

Ulica Rakowicka – ulica w Krakowie biegnąca od ulicy Lubicz do rzeki Białuchy. Jej nazwa nawiązuje do wsi Rakowice, obecnie będącej częścią Krakowa, odległej o około 2 km w kierunku północno-wschodnim. Przez ulicę przebiega trasa Małopolskiej Drogi św. Jakuba z Sandomierza do Tyńca. HistoriaUlica powstała wraz z wytyczeniem Cmentarza Rakowickiego w latach 1800-1803. Na skrzyżowaniu z ul. Topolową znajdowała się neogotycka rogatka miejska. Początkowo na tym samym skrzyżowaniu ulica Rakowicka rozpoczynała się, gdyż ul. Topolowa przed budową dworca kolejowego Kraków Główny stanowiła połączenie z centrum Krakowa. W 1847 r. początkowy odcinek ulicy przedłużono wzdłuż Parku Strzeleckiego do ulicy Lubicz, nadając mu obecną nazwę. W 1850 r. służyła jako droga do fortu, który powstał w okolicy cmentarza. W latach 1912 i 1959 oficjalną nazwę stopniowo nadawano kolejnym odcinkom w kierunku Białuchy. Linię tramwajową na odcinku do ul. Topolowej przeprowadzono w 1912 r. Dopiero w 1934 r. wydłużono ją do obecnej pętli mieszczącej się przy skrzyżowaniu z ul. Grochowską. Następnie, po 1945 r. powstała pętla tramwajowa między ul. Rakowicką, a aleją płk. Władysława Beliny-Prażmowskiego. ObiektyZabudowa południowego odcinka pochodzi w większości z lat 1875-1930. Łączą się tu style: historyzująco-secesyjny, neorenesansowy i eklektyczny. Z kolei odcinek na północ od skrzyżowania z ul. Aleksandra Lubomirskiego posiada charakter alei wysadzanej drzewami, otoczonej bardziej urozmaiconą zabudową. Znajdują się tu m.in.:
Północny fragment (za skrzyżowaniem z ul. J. Prandoty) biegnie ponadto wzdłuż cmentarza wojskowego, jednak oddzielony jest od niego pasem ogródków działkowych. Pod skrzyżowaniem z ul. Aleksandra Lubomirskiego ulicę Rakowicką prostopadle przecina Tunel Krakowskiego Szybkiego Tramwaju. |