Kamienica Szlichtyngowska

Kamienica Kleinpoldowska(inne nazwy:Kleinpoldtowska, Klekotowska, Szlichtyngowska i Szlichtingowska) – czterokondygnacyjna kamienica znajdująca się po stronie Dekerta na Rynku Starego Miasta 34 w Warszawie.

Kamienica Kleinpoldowska(inne nazwy:Kleinpoldtowska, Klekotowska, Szlichtyngowska i Szlichtingowska) – czterokondygnacyjna kamienica znajdująca się po stronie Dekerta na Rynku Starego Miasta 34 w Warszawie.

Opis

Pierwsza wzmianka o budynku znajdującym się w tym miejscu pochodzi z 1449 roku. Od 1452 roku kamienica była własnością warszawskich kuśnierzy Klekotów. W 1504 roku została sprzedana Jerzemu Baryczce, który w 1516 roku przekazał ją swojemu zięciowi Grzegorzowi Bartkemu. W tym okresie, w I poł. XVI wieku, miała miejsce gruntowna przebudowa lub jej odbudowa od fundamentów, na co wskazują m.in. wymiary użytej cegły oraz forma sklepienia na parterze.

W latach 1579–1619 kamienica była w posiadaniu ówczesnego burmistrza Starej Warszawy – Franciszka Szeligi, który w 1619 roku sprzedał dom Gerardowi Kleinpoldtowi, a ten przebudował kamienicę, zmieniając jej układ na trzytraktowy. Ok. 1620 roku została zwolniona z obowiązku udzielania kwater sejmowych.

Kamienica pozostawała własnością Kleinpoldtów do pocz. XVIII wieku. W połowie XVIII wieku stanowiła własność Parusewiczów, a następnie rodziny Lignau. W 1788 roku nastąpiła przebudowa dachu z pogrążonego na kalenicowy, w związku z czym zlikwidowano attykę i zastąpiono ją ścianką osłonową z charakterystycznym łukiem rozporowym.

W latach dwudziestych XX w. kamienica została kupiona przez Polski Klub Literacki i Związek Zawodowy Literatów Polskich. W 1928 roku została ozdobiona polichromią wykonaną przez Zofię Stryjeńską.

W 1937 roku kamienica stała się własnością m.st. Warszawy z przeznaczeniem na Muzeum Dawnej Warszawy. Od 1938 roku trwały w niej prace adaptacyjne i konserwatorskie według projektu Jana Zachwatowicza i Stanisława Hempla. Podczas prac odkryto drewniane stropy polichromowane i wykonano nad nimi ogniotrwałe stropy żelbetowe, co uchroniło budynek przed zniszczeniem w czasie II wojny światowej.

Kamienica była jedną z sześciu kamienic na Starym i Nowym Mieście i jedną z dwóch na Rynku po stronie Dekerta (obok sąsiedniej kamienicy "Pod Murzynkiem", nr 36), które nie zostały spalone w czasie powstania warszawskiego. Zniszczeniu uległo jednak m.in. pokrycie dachu, elewacje, szyby, kraty i drzwi wejściowe.

W 1948 weszła w skład kompleksu 11 kamienic przeznaczonych na siedzibę Muzeum Historycznego m.st. Warszawy (obecnie Muzeum Warszawy). Została odbudowana w latach 1950–1953 według projektu Stanisława Żaryna przy współpracy Józefa Zencikiewicza. Prace wykończeniowe we wnętrzach kamienicy trwały do 1957 roku. Nie odtworzono jednak polichromii Zofii Stryjeńskiej.

Do najcenniejszych elementów wnętrza należą stropy drewniane z I poł. XVII w. znajdujące się na pierwszym piętrze (kasetonowy z motywami gotyckimi od strony podwórza oraz belkowany z wczesnorenesansowymi i barokowymi od strony Rynku) oraz, także na pierwszym piętrze, wielki komin na sklepieniu przykrywającym sień.