Dom Długosza

Dom Długosza w Sandomierzu – XV-wieczny budynek księży mansjonarzy ufundowany przez Jana Długosza, znajdujący się w Sandomierzu przy ulicy Jana Długosza 9.

Dom Długosza w Sandomierzu (dawna Mansjonaria), został wybudowany przez mistrza Jana z Krakowa w 1476 roku w stylu późnogotyckim. Budynek wzniesiono na kamiennym podmurowaniu z cegły o tzw. polskim układzie gotyckim i ozdobiono nieregularnymi rombami ułożonymi z zendrówki. W budynku znajduje się obszerna sień, do której prowadzą dwa portale gotyckie. Nad południowym portalem (od strony katedry) znajduje się ozdobna tablica erekcyjna z herbem Długosza Wieniawą, opatrzona datą 1476.

W XVI wieku budynek został ozdobiony attyką. W następnym wieku dom został ponownie przebudowany. W wieku XIX, po rozwiązaniu zgromadzenia mansjonarzy, budynek popadł w ruinę. Dopiero w latach 1934–1936, z inicjatywy biskupa Włodzimierza Jasińskiego, rozpoczęto gruntowną restaurację budynku dla potrzeb Muzeum Diecezjalnego. Zrekonstruowano wtedy dach, szczyty oraz detale, portale i obramowania okien. Nieliczne oryginalne fragmenty zachowano wmurowując je w ściany. Dawna duża sień ze względów funkcjonalnych została podzielona na dwie części. Z okresu XV-wiecznego do dnia dzisiejszego zachował się charakterystyczny wielotraktowy układ pomieszczeń, schody na piętro wykonane w grubości muru oraz obramienia otworów wykonane z białego piaskowca.

Od 1936 roku w budynku mieści się Muzeum Diecezjalne ze zbiorami sztuki sakralnej.

Dom Długosza w Sandomierzu – XV-wieczny budynek księży mansjonarzy ufundowany przez Jana Długosza, znajdujący się w Sandomierzu przy ulicy Jana Długosza 9.

Dom Długosza w Sandomierzu (dawna Mansjonaria), został wybudowany przez mistrza Jana z Krakowa w 1476 roku w stylu późnogotyckim. Budynek wzniesiono na kamiennym podmurowaniu z cegły o tzw. polskim układzie gotyckim i ozdobiono nieregularnymi rombami ułożonymi z zendrówki. W budynku znajduje się obszerna sień, do której prowadzą dwa portale gotyckie. Nad południowym portalem (od strony katedry) znajduje się ozdobna tablica erekcyjna z herbem Długosza Wieniawą, opatrzona datą 1476.

W XVI wieku budynek został ozdobiony attyką. W następnym wieku dom został ponownie przebudowany. W wieku XIX, po rozwiązaniu zgromadzenia mansjonarzy, budynek popadł w ruinę. Dopiero w latach 1934–1936, z inicjatywy biskupa Włodzimierza Jasińskiego, rozpoczęto gruntowną restaurację budynku dla potrzeb Muzeum Diecezjalnego. Zrekonstruowano wtedy dach, szczyty oraz detale, portale i obramowania okien. Nieliczne oryginalne fragmenty zachowano wmurowując je w ściany. Dawna duża sień ze względów funkcjonalnych została podzielona na dwie części. Z okresu XV-wiecznego do dnia dzisiejszego zachował się charakterystyczny wielotraktowy układ pomieszczeń, schody na piętro wykonane w grubości muru oraz obramienia otworów wykonane z białego piaskowca.

Od 1936 roku w budynku mieści się Muzeum Diecezjalne ze zbiorami sztuki sakralnej.