Świątynia Diany

Świątynia Diany w Warszawie - położona w Łazienkach Królewskich w Warszawie.

Świątynia Diany w Warszawie - położona w Łazienkach Królewskich w Warszawie.

Nazwa

Budowla, zwana również świątynią Sybilli. Sybilla to w mitologii greckiej wieszczka, która w ekstazie przepowiadała przyszłość. Pierwotnie znano jedną, późniejsza tradycja mówi o wielu Sybillach. Warron w I w. p.n.e. wymienia ich 10. Do najbardziej czczonych Sybilli należała wieszczka z Erytrei utożsamiana z sybillą z Cumae (Italia) - Sybilla Kumańska. Według legendy pochodzące od niej księgi sybillińskie odegrały ważną rolę w życiu politycznym i religijnym Rzymian. Przechowywano je w świątyni Jowisza Kapitolińskiego pod opieką specjalnego kolegium kapłanów. W trudnych okresach na polecenie senatu szukano w księgach rady (zwykle było to polecenie wprowadzenia kultu jakiegoś bóstwa).

Projektant

Świątynię Sybilli wzniesiono według projektu Jakuba Kubickiego w 1822 roku, w okresie kiedy w Belwederze kwaterował brat cara, wielki książę Konstanty.

Styl architektoniczny

Zaprojektowana na planie prostokąta, otoczona jońską kolumnadą, nawiązuje do klasycznej architektury starożytnej Grecji. Architektura starożytnej Grecji to przede wszystkim liczne świątynie budowane na cześć różnych bóstw. Mimo, że świątynie były rozległe i okazałe to jednak pomieszczenia kultowe były bardzo wąskie. Uzasadniano tym, że świątynia spełniała rolę domu bóstwa a nie miejsca, w którym gromadzili się wierni uczestniczący w nabożeństwie. Klasyczne świątynie starożytnej Grecji budowano zgodnie z wiarą, że pewne kształty i proporcje są miłe bogom. Łazienki Królewskie budowane były w stylu klasycznym, który charakteryzuje się tym, że plany wznoszonych budowli były różnorodne, ale łączyła je symetryczność np. rzut kwadratu czy koła. Stosowano wszystkie porządki, jednak po 1815 była przewaga porządków surowych – doryckiego i toskańskiego. Budowle świeckie mają rzut prostokąta, otoczone są kolumnadami, front zamyka trójkątny przyczółek. Fasady gmachów publicznych architekci wznosili w wielkim porządku, otaczali kolumnami, portykami, belkowaniem, przyczółkami. We wnętrzach przeważały jasne kolory. Kompozycje ścian miały żłobkowane pilastry, kolumny, mocno akcentowany był fryz i gzyms zakończony pasami wolich oczek, astragalu, palmet czy motywu liści akantu. Wśród detali były również girlandy, emblematy wojenne, wieńce laurowe i dębowe, złamane kolumny, wazy, urny. Po obu stronach portyku ustawiono odlane w żeliwie lwy. W większości mitologii lew był symbolem ziemi i świata podziemnego, przeciwieństwem orła. Lwy były symbolami bogiń i bogów. Zwierzęta te symbolizowały także siłę i zagrożenie. Zabicie lwa było pierwszą pracą Heraklesa. W starożytności zwierzęta te były uosobieniem władzy i potęgi, stąd częste ich przedstawienia jako bóstwa i symbole królów. We wnętrzu świątyni znajduje się salka oświetlona umieszczonymi w ścianach bocznych prostokątnymi oknami. Pomieszczenie to zdobią malowidła o motywach kwiatów i owoców. Obecnie w świątyni odbywają się okolicznościowe wystawy.

Zobacz też

• Zabytki Warszawy
• Łazienki Królewskie