Przełęcz Bory Orawskie

Przełęcz Bory Orawskie (słow. Mútňanske sedlo) – położona na wysokości ok. 930 m przełęcz w Beskidzie Żywieckim między szczytami Połom (973 m) i Magurka (1143 m). Znajduje się w Grupie Pilska (szczyt Magurka) i oddziela właściwy masyw Pilska od granicznego grzbietu biegnącego do przełęczy Glinka (szczyt Połom). Grzbietem, na którym znajduje się przełęcz przebiega granica polsko-słowacka oraz Wielki Europejski Dział Wodny między zlewiskami Bałtyku i Morza Czarnego. Północno-zachodnie stoki przełęczy (po polskiej stronie) mają wysokość około 20 m i bardzo stromo opadają do doliny potoku Bystra. Na potoku tym w pobliżu przełęczy znajduje się wodospad o wysokości około 2 m, a jego szum słychać przy przełęczy. Po słowackiej stronie przełęczy natomiast rozległe i płaskie dno doliny pokryte jest mokradłami i torfowiskami, którym leniwie spływa Złoty Potok. Od orawskiego słowa bory oznaczającego mokradła pochodzi nazwa przełęczy. Słowacy poniżej przełęczy na torfowiskach tych utworzyli rezerwat przyrody „Spálený gruňik”.

Na przełęczy Bory Orawskie, podobnie, jak na wielu innych przełęczach Beskidu Żywieckiego silnie dają się odczuć wiatry południowe, gdyż wznoszące się wysoko po obydwu jej stronach szczyty tworzą efekt dyszy aerodynamicznej. Występują tutaj czynne osuwiska, które w przyszłości doprowadzą do kaptażu (przeciągnięcia) wód Złotego Potoku na polską stronę. Z przełęczą tą związane są też ludowe podania o skarbach rzekomo tutaj gdzieś zakopanych przez zbójników.

Na niektórych mapach podawana jest nazwa przełęczy Szeroki Kamień i wysokość 922 m n.p.m.

Przełęcz Bory Orawskie (słow. Mútňanske sedlo) – położona na wysokości ok. 930 m przełęcz w Beskidzie Żywieckim między szczytami Połom (973 m) i Magurka (1143 m). Znajduje się w Grupie Pilska (szczyt Magurka) i oddziela właściwy masyw Pilska od granicznego grzbietu biegnącego do przełęczy Glinka (szczyt Połom). Grzbietem, na którym znajduje się przełęcz przebiega granica polsko-słowacka oraz Wielki Europejski Dział Wodny między zlewiskami Bałtyku i Morza Czarnego. Północno-zachodnie stoki przełęczy (po polskiej stronie) mają wysokość około 20 m i bardzo stromo opadają do doliny potoku Bystra. Na potoku tym w pobliżu przełęczy znajduje się wodospad o wysokości około 2 m, a jego szum słychać przy przełęczy. Po słowackiej stronie przełęczy natomiast rozległe i płaskie dno doliny pokryte jest mokradłami i torfowiskami, którym leniwie spływa Złoty Potok. Od orawskiego słowa bory oznaczającego mokradła pochodzi nazwa przełęczy. Słowacy poniżej przełęczy na torfowiskach tych utworzyli rezerwat przyrody „Spálený gruňik”.

Na przełęczy Bory Orawskie, podobnie, jak na wielu innych przełęczach Beskidu Żywieckiego silnie dają się odczuć wiatry południowe, gdyż wznoszące się wysoko po obydwu jej stronach szczyty tworzą efekt dyszy aerodynamicznej. Występują tutaj czynne osuwiska, które w przyszłości doprowadzą do kaptażu (przeciągnięcia) wód Złotego Potoku na polską stronę. Z przełęczą tą związane są też ludowe podania o skarbach rzekomo tutaj gdzieś zakopanych przez zbójników.

Na niektórych mapach podawana jest nazwa przełęczy Szeroki Kamień i wysokość 922 m n.p.m.

Szlaki turystyczne

Trzy Kopce – Przełęcz Bory Orawskie – Gruba Buczyna – Krawców Wierch – bacówka PTTK na Krawców Wierchu – Glinka

Mútne (Słowacja) – Przełęcz Bory Orawskie

słowacki szklak graniczny