Plac Bernardyński - plac w śródmieściu Poznania, zlokalizowany w centralnej części Garbar (dawniej były to Piaski), stanowiący popularny targ warzywno-owocowy, a także (od 2011 roku) żywności ekologicznej. Przeniesiono go w 1945 roku ze Starego Rynku. Do 1939 roku sprzedawano tu słomę i siano dla koni, co zakończyło się wraz z rozwojem miejskiej motoryzacji.
Plac zaczął się kształtować już w XV wieku, wraz z lokacją zespołu klasztornego Bernardynów (obecnie Franciszkanów). Południowa pierzeja wykształciła się na przełomie XVI i XVII wieku, kiedy to zrealizowano zespół klasztorny bernardynek. Całość uregulowano w latach 1804-1805, według projektu Ferdynanda Triesta, wraz z regulacją części śródmieścia. Następnie (do 1823 roku) uregulowano ulicę Garbary (dotąd kręta droga) i wytyczono ul. Długą z perspektywicznym widokiem na kościół Bernardynów. Proces porządkowania urbanistycznego zakończono budową Liceum Marii Magdaleny i zespołu mieszkaniowego projektu Ludwika Frankiewicza (1900-1902). W latach 1938-1939 przebito natomiast arterię średnicową, łączącą centrum z Garbarami (projektant - Marian Spychalski).
W 1891 roku na placu odbył się pierwszy w Poznaniu pochód pierwszomajowy zorganizowany przez socjalistów. Tutaj zbudowano także pierwszą w mieście salę gimnastyczną. W kamienicy narożnej (ul. Zielona 5) w latach 1896-1897 zamieszkiwał Marcin Kasprzak. Północną stroną placu przebiega linia tramwajowa na Rataje (przystanek Plac Bernardyński). | 
