Pałac Prymasowski

Pałac Prymasowski mieści się w Warszawie przy ulicy Senatorskiej 13/15.

Budowa pałacu rozpoczęła się pod koniec XVI wieku z inicjatywy biskupa płockiego Wojciecha Baranowskiego. Gdy został prymasem przekazał ten pałac kapitule gnieźnieńskiej w roku 1610. Zniszczony w latach najazdu szwedzkiego 1655-1660. Do jego odbudowy zatrudniono Józefa Fontanę. Po raz kolejny spustoszony przez Sasów, Wołochów i Kozaków w 1704. Odbudował go ze zniszczeń prymas Stanisław Szembek.

Do roku 1795 wnętrza pałacu pełniły funkcję mieszkań prymasów. W tym czasie był kilkakrotnie rozbudowywany. Pod koniec XVII wieku rozbudową pałacu zajął się Tylman z Gameren. Natomiast w pierwszej połowie XVIII wieku przebudowano ten pałac w stylu rokokowym na rezydencję prymasa Adama Ignacego Komorowskiego.

W listopadzie 1767 w pałacu odbywały się posiedzenia delegacji wyłonionej przez Sejm Repninowski do traktowania z posłem rosyjskim Nikołajem Repninem w sprawie równouprawnienia innowierców.

W latach 1777-1783 Antoni Kazimierz Ostrowski podjął generalną przebudowę pałacu. Architektem za nią odpowiedzialnym był Efraim Szreger; ukończył ją Michał Jerzy Poniatowski w stylu klasycystycznym. Korpus główny został wtedy wzbogacony o skrzydła boczne z pawilonami, ryzalit korpusu zyskał zaś czterokolumnowy portyk. Architektami wnętrz pałacu byli Jan Chrystian Kamsetzer i Szymon Bogumił Zug.

W XVIII wieku przeznaczony na różne cele. Mieściła się w nim Kamera Warszawska, Rejencja Pruska, Zarząd Warszawskiego Policmajstra, Komisja Rządowa Wojny, Szkoła Junkrów. Podczas dwudziestolecia międzywojennego było tu Ministerstwo Rolnictwa i Reform Rolnych.

Zniszczony podczas kampanii wrześniowej w 1939, odbudowany po wojnie.

Pałac Prymasowski mieści się w Warszawie przy ulicy Senatorskiej 13/15.

Budowa pałacu rozpoczęła się pod koniec XVI wieku z inicjatywy biskupa płockiego Wojciecha Baranowskiego. Gdy został prymasem przekazał ten pałac kapitule gnieźnieńskiej w roku 1610. Zniszczony w latach najazdu szwedzkiego 1655-1660. Do jego odbudowy zatrudniono Józefa Fontanę. Po raz kolejny spustoszony przez Sasów, Wołochów i Kozaków w 1704. Odbudował go ze zniszczeń prymas Stanisław Szembek.

Do roku 1795 wnętrza pałacu pełniły funkcję mieszkań prymasów. W tym czasie był kilkakrotnie rozbudowywany. Pod koniec XVII wieku rozbudową pałacu zajął się Tylman z Gameren. Natomiast w pierwszej połowie XVIII wieku przebudowano ten pałac w stylu rokokowym na rezydencję prymasa Adama Ignacego Komorowskiego.

W listopadzie 1767 w pałacu odbywały się posiedzenia delegacji wyłonionej przez Sejm Repninowski do traktowania z posłem rosyjskim Nikołajem Repninem w sprawie równouprawnienia innowierców.

W latach 1777-1783 Antoni Kazimierz Ostrowski podjął generalną przebudowę pałacu. Architektem za nią odpowiedzialnym był Efraim Szreger; ukończył ją Michał Jerzy Poniatowski w stylu klasycystycznym. Korpus główny został wtedy wzbogacony o skrzydła boczne z pawilonami, ryzalit korpusu zyskał zaś czterokolumnowy portyk. Architektami wnętrz pałacu byli Jan Chrystian Kamsetzer i Szymon Bogumił Zug.

W XVIII wieku przeznaczony na różne cele. Mieściła się w nim Kamera Warszawska, Rejencja Pruska, Zarząd Warszawskiego Policmajstra, Komisja Rządowa Wojny, Szkoła Junkrów. Podczas dwudziestolecia międzywojennego było tu Ministerstwo Rolnictwa i Reform Rolnych.

Zniszczony podczas kampanii wrześniowej w 1939, odbudowany po wojnie.

Użytkowanie

Przez wiele lat był oddziałem urzędu stanu cywilnego, gdzie były udzielane śluby cywilne. Obecnie mieszczą się tam siedziby kilku firm, między innymi ZPR S.A. - właściciela Radia Eska, którego warszawski oddział również znajduje się w Pałacu.