Muzeum Lubuskie

Muzeum Lubuskie im. Jana Dekerta w Gorzowie Wielkopolskim – gorzowskie muzeum istniejące od 8 września 1945 będące najstarszym muzeum w województwie lubuskim.

W skład Muzeum wchodzą:

• zespół willowo-parkowy z pocz. XX w. przy ul. Warszawskiej 35,
• Spichlerz z 2. poł. XVIII w. przy ul. Fabrycznej 1-3,
• Zagroda Młyńska w Bogdańcu, ul. Leśna 22,
• Gród Santocki w Santoku, ul. Wodna 4.

Siedziba Muzeum znajduje się w Gorzowie Wielkopolskim przy ul. Warszawskiej 35.

Muzeum Lubuskie im. Jana Dekerta w Gorzowie Wielkopolskim – gorzowskie muzeum istniejące od 8 września 1945 będące najstarszym muzeum w województwie lubuskim.

W skład Muzeum wchodzą:

• zespół willowo-parkowy z pocz. XX w. przy ul. Warszawskiej 35,
• Spichlerz z 2. poł. XVIII w. przy ul. Fabrycznej 1-3,
• Zagroda Młyńska w Bogdańcu, ul. Leśna 22,
• Gród Santocki w Santoku, ul. Wodna 4.

Siedziba Muzeum znajduje się w Gorzowie Wielkopolskim przy ul. Warszawskiej 35.

Oddziały muzeum

Muzeum Sztuk Dawnych (zespół willowo-parkowy)

Willa pierwotnie była rezydencją fabrykanta Gustava Schroedera, przedstawiciela dawnej elity miejscowej, radcy handlowego, byłego właściciela fabryk. Powstała w latach 1903-1904 na wcześniej zakupionej parceli na Santockim Przedmieściu (przy Zechowerstrasse 16 obecnie Warszawskiej 35). Projekt powstał w 1902 w biurze projektowym Reimarus & Hetzel w Charlottenburgu. Dwukondygnacyjny budynek nakryty dachem mansardowym i piętrowa oficyna połączona z garażem i stajnią, wzniesione zostały w stylu eklektycznym, nazywanym też neobarokiem berlińskim. Twórcy tego zespołu rezydencjonalnego z parkiem (ok. 4ha) umiejętnie wykorzystali ukształtowanie terenu stanowiącego południowy stok moreny od ulicy do wzgórza określanego jako szaniec, którego ozdobą był pawilon widokowy. Obecnie zespół ten tworzy zwarty organizm będący jednym z ciekawszych i największych tego typu założeń w tej części kraju. W willi prezentowane są następujące wystawy stałe: Konwisarstwo, Skarbczyk, Gabinet rycin, Dawna sztuka zdobnicza, Wnętrza w stylu biedermeier, Henryk Rodakowski "Album Pałahickie", Sala portretowa, Sień herbowa.

Muzeum - Oddział "Spichlerz"

Miesci się na południowym nabrzeżu rzeki Warty na przyczółku Mostu Staromiejskiego. Jest najstarszym i największym budynkiem gorzowskiego muzeum. Związany był z żeglugą i handlem na szlakach wodnych Warty, Noteci i Odry. Spichlerz jest wysokiej klasy zabytkiem sztuki ciesielskiej. Jedynie parter posiada murowane ściany zewnętrzne, pozostałe kondygnacje zbudowane są z drewna. Konstrukcja budynku opiera się na masywnych drewnianych słupach spoczywających na murowanych arkadach zagłębionych w gruncie. Ściany zewnętrzne spichlerza zbudowano w technice ryglowej, co nadaje budynkowi specyficzny charakter. W Spichlerzu można obejrzeć wystawy stałe takie jak: "Dzieje Gorzowa. Od pradziejów do współczesności", "W kręgu Arsenału 1955", "Galeria malarstwa Jana Korcza" oraz wystawy czasowe.

Muzeum Kultury i Techniki Wiejskiej (zagroda młyńska)

W Bogdańcu nad potokiem Bogdanka, wzdłuż ulicy Leśnej, ulokowane są trzy zabytkowe młyny. W najstarszym, z 1826, mieści się Muzeum. Młyn został wzniesiony w konstrukcji ryglowej, zwanej też szkieletową, nakryty jest wysokim dachem naczółkowym. Początkowo napędzany był kołem wodnym przez płynącą obok Bogdankę, potem silnikiem spalinowym, a od 1936 posiadał napęd elektryczny. W najlepszym swoim okresie dwie pary walców mełły 4000 kilogramów zboża. Używany był do 1984, kiedy to ówczesny naczelnik gminy, przekazał młyn na rzecz Muzeum w Gorzowie. Można tutaj obejrzeć mieszkanie młynarza, narzędzia związane z przetwórstwem zboża i wypiekiem chleba, wystawy czasowe oraz oryginalne wyposażenie młyna. Bardzo dużym zainteresowaniem zwiedzających cieszy się kolekcja 146 maszynek i młynków z różnych krajów europejskich. Oprócz młyna można obejrzeć ekspozycje muzealne znajdujące się w budynkach gospodarczych i na dziedzińcu. Turyści zobaczą tutaj środki transportu wiejskiego, różnego rodzaju maszyny i sprzęty rolnicze, a także wyeksponowane wiejskie warsztaty: gręplarnię do czyszczenia owczej wełny i maglarnię oraz kuźnia. Przy Muzeum jest sad, w którym wyeksponowano zabytkowe kieraty, a także zorganizowano wystawę uli kłodowych.

Muzeum Grodu Santok (Gród Santocki)

Santok jest obecnie wsią gminną o charakterystycznym układzie tzw. ulicówki z przepięknymi widokami na zlewisko Warty i Noteci, swymi korzeniami sięga VIII wieku – czasów powstania najstarszego grodu. Zainteresowanie grodziskiem w Santoku spowodowało odsłonięcie jego fragmentów w wyniku prac ziemnych, mających na celu poszerzenie koryta Warty. Miało to miejsce w latach osiemdziesiątych XIX wieku, ale pierwsze badania wykopaliskowe przeprowadzono przez Berlińskie Państwowe Muzeum Prehistoryczne dopiero w latach 1932-1934. Po drugiej wojnie światowej dwukrotnie prowadzono na grodzisku prace archeologiczne: w latach 1958-1965 i w 1997-1999. Badania te prowadzili naukowcy z Instytutu Historii Kultury Materialnej PAN z Poznania (obecnie Instytut Archeologii i Etnologii PAN). W czerwcu 1978 otwarto w Santoku Muzeum Grodu, a wraz z nim wystawę archeologiczną, na której pokazano jego historię w oparciu o zabytki z badań wykopaliskowych z lat 1958-1965. W 2004 miał miejsce generalny remont budynku muzealnego, zaś w lutym 2005 otwarto wystawę "Dzieje Grodu w Santoku". Wystawa ta, podobnie jak poprzednia, to ekspozycja archeologiczna oparta na znaleziskach pozyskanych z badań powojennych, ale poszerzona o dostępny zbiór zabytków poniemieckich.

Linki zewnętrzne

• Muzeum Lubuskie