Kościół św. Judy Tadeusza i Antoniego Padewskiego

Kościół św. Judy Tadeusza i św. Antoniego Padewskiego w Obornikach Śląskich – kościół rzymskokatolicki w dekanacie Prusice archidiecezji wrocławskiej

Kościół św. Judy Tadeusza i św. Antoniego Padewskiego w Obornikach Śląskich – kościół rzymskokatolicki w dekanacie Prusice archidiecezji wrocławskiej

Historia kościoła

Według najstarszych znanych dokumentów, w XV w. istniał już w Obornikach kościół, bowiem postawiony na jego miejscu w 1624 r. nowy budynek zastąpił poprzedni, jednonawowy, drewniany, który miał mieć wówczas już 320 lat, czyli musiał być wybudowany prawdopodobnie około 1300 r.

Nowy obiekt był szeroki i długi na 8m i nie miał wieży. Obok niego stała dzwonnica wybudowana w 1607 r. W tej formie dotrwał do początku XX w. Znajdował on się na terenie dworskim, przy obecnej ul. M. Skłodowskiej-Curie. Jeszcze przed trzydziestu laty podczas prac ziemnych natykano się tam na szczątki ludzkie z najstarszego cmentarza przykościelnego.

Podczas rozwoju ruchów protestanckich na Dolnym Śląsku kościół rzymskokatolicki został przejęty przez ewangelików. W 1726 r. budynek znacznie rozbudowano, ogólną liczbę dusz gminy ewangelickiej, razem z wiernymi z odległych nawet miejscowości, oceniano bowiem już wówczas na 1800 osób. Po ekspertyzach stanu obiektu, na początku XX w. zadecydowano o wzniesieniu nowego kościoła. Budowę sfinansowano z publicznej kolekty, która z inicjatywy past. Alfreda Freyschmidta przez pięć lat była prowadzona w całej prowincji śląskiej, a dodatkowo została wsparta dotacją rodziny Schaubertów. Decyzję podjęto 4 marca 1906 r., a na miejsce budowy wybrano plac przy dzisiejszej ul. Trzebnickiej, na pograniczu Obornik Dolnych i Górnych. Plany opracowali architekci: Gaze i Bőttcher. Uroczystość położenia kamienia węgielnego odbyła się 17 czerwca 1907 r. Budowa kościoła trwała ponad rok, a prace prowadził mistrz budowlany Richter z Trzebnicy. Powstał budynek o długości 37m, szerokości 23m, o wieży wysokiej na 42m, na której umieszczono zegar z czterema tarczami z mechanizmem firmy Uhrenfabrik von Rochlitz z Berlina, wykonany przez obornickiego zegarmistrza Roberta Pfeiffera. Na hełmie wieży był 1,5-metrowy krzyż, a we wnętrzu wieży trzy dzwony o tonach: .f., .a., .c. Najstarszy z nich pochodził z 1607 r., drugi z 1697 r. i trzeci, ufundowany z okazji budowy nowego kościoła, z 1908 r.

Budynek, o kształcie zachowanym do dzisiaj, łączy cechy wewnętrzne stylu neoromańskiego z zewnętrznymi stylu neogotyckiego. Wykonany został z cegły. Przewidziano w nim 800 miejsc siedzących. 550 na dole i 250 na emporach. Organy wykonała firma E. Wilhelm z Wrocławia. W ołtarzu umieszczono obraz ofiarowany przez Klarę Grapow: reprodukcję dzieła Antona van Dycka „Zdjęcie Chrystusa z krzyża”, a po obu jego stronach drewniane figury św. Jana i św. Pawła.