Fort Bema

Fort "P" (ros. "П") – "Parysów" (od 1921 r. Fort "Bema") – fort pierścienia wewnętrznego Twierdzy Warszawa, zbudowany w latach 1886-1890 w Imperium Rosyjskim.

Fort "P" (ros. "П") – "Parysów" (od 1921 r. Fort "Bema") – fort pierścienia wewnętrznego Twierdzy Warszawa, zbudowany w latach 1886-1890 w Imperium Rosyjskim.

Historia

Ziemno-ceglany, dwuwałowy, z rowem wodnym. Ze względu na wysoki poziom wody gruntowej zrezygnowano z budowy kaponier. Część czołowa fortu (o narysie pięciobocznym) posiada dwa wały: niższy (zewnętrzny) ze stanowiskami piechoty i wyższy (wewnętrzny) ze stanowiskami artylerii. Na wale artylerii – w osi oraz u styku czół i barków – schrony pogotowia. Pod czołowymi odcinkami wału artylerii dwuskrzydłowe koszary z pięcioma poternami do drogi międzywałowej. W części tylnej fortu (o narysie odwróconego trapezu, osłoniętej wałem ze stanowiskami piechoty) trzy magazyny (prochownia, skład pocisków i laboratorium) oraz dwie drewniane szopy. Wjazd do fortu przez stały most żelazny w szyi, zachowany do dziś.

W 1889 r. na północny wschód od fortu wzniesiono wał piechoty o narysie łamanym, poprzedzony suchym rowem. Drugi wał, o narysie liniowym i bez rowu, biegł na południowy zachód od fortu. Po kasacji twierdzy budowle przygotowano do wysadzenia poprzez wykucie nisz na miny. Prawdopodobnie wtedy uległy zniszczeniu poterna i schron pogotowia na styku prawego czoła i prawego barku. W latach 1924-1939 fort użytkowany był przez Wytwórnię Amunicji Nr 1, produkująca około 2,3 mln sztuk amunicji miesięcznie. Na dziedzińcu i przedpolu wzniesiono budynki magazynowe, rów przecięto trzema groblami. Zniwelowano fragment wałów na prawym barku, wały wewnętrzne oraz wał piechoty na południowy zachód od fortu.

W 1939 fort początkowo został obsadzony przez 202 kompanię ppor. Ludwika Łukasiewicza z IV Batalionu 30 Pułku Strzelców Kaniowskich dowodzonego przez kpt. Bogdana Rożnowskiego, a od 9 września bronił go 1. Batalion 144. Pułku Piechoty, którego dowódcą był mjr Bronisław Wadas. Fort, mimo licznych ataków niemieckich, został utrzymany aż do kapitulacji Warszawy. W latach 1940-1944 znajdowały się tu niemieckie magazyny uzbrojenia (wokół nich zbudowano szereg murowanych schronów wartowniczych), które były celem ataków polskiego ruchu oporu. Po zakończeniu wojny funkcjonował tu obóz jeńców niemieckich. W latach 1950-1978 fort należał do zaplecza lotniska wojskowego na Bemowie (zniwelowano wschodnią część wału szyi), następnie do Centralnego Wojskowego Klubu Sportowego „Legia”.

W 1999 r. Fort "Bema" i przyległy obszar przejął Urząd Gminy Warszawa-Bemowo, który przeznaczył zabudowania fortu na centrum rekreacyjno-wypoczynkowe, a jego „zieloną” otulinę – pod zabudowę mieszkaniową. Fort uznawany był wtedy za jeden z najlepiej zachowanych i najciekawszych elementów Twierdzy Warszawa, mimo wtórnego zadrzewienia, silnego zanieczyszczenia wody w rowie oraz licznych uszkodzeń wałów i nasypów (powstałych w wyniku budowy rowerowego toru przełajowego). W prawym skrzydle koszar rozpoczęła nielegalną działalność firma „Centrum Folkloru–Piknik”, pozostałe budowle były wielokrotnie dewastowane.

Od 2002 r. trwały prace – niezbyt fortunnie prowadzone – zmierzające do przekształcenia tego obiektu na park miejski. Niestety, kosztowne działania władz samorządowych nie zawsze są zgodne z zasadami ochrony zabytków. Podczas prac remontowych zasypano odcinek rowu międzyfortowego, zniekształcono profile nasypów na magazynach i profil rowu. Na koronie wału piechoty poprowadzono ścieżki z tzw. kostki Bauma, a także zbudowano żelbetowy mur oporowy przy jednej z przypadkowo wytyczonych ścieżek i nowy mostek nie mający związku z fortyfikacjami. Dzięki renowacji fort odwiedzany jest przez okolicznych mieszkańców.